Pierwszy

       Kobieta o kruczoczarnych włosach otwiera album i patrzy na pierwsze zdjęcie. Wspomnienia zapisane na tych kartkach sprawiają, że w oczach stają jej łzy. Zapala lampkę nocną, gasząc światło w pozostałych pomieszczeniach. Dzieci i mąż już śpią, a ona nie chce ich budzić. Spogląda na pierwszą stronę.

      Pierwsza z fotografii przedstawia wysoką rudowłosą ubraną w strój galowy, w rozpuszczonych włosach.  Nieśmiało się uśmiecha, jest troszkę przestraszona…

01.09.2012

Pierwszy dzień w liceum miał być wielkim dniem. Miałam chodzić do tej szkoły przez najbliższe trzy lata. Chciałam być dobrą, wzorową uczennicą, sumiennie wypełniać swoje obowiązki. A wszystko po to, by dostać się na studia tam, gdzie chciałam. Warszawa i medycyna, a najlepiej chirurgia miały być spełnieniem moich marzeń.  

Dni w szkole mijały szybko. Zamieszkałam w internacie, gdyż dojazdy były dla mnie koszmarne. Złe połączenia sprawiły, że musiałabym wstawać o czwartej nad ranem, by zdążyć na autobus. Decyzja zapadła. Internat. Miałam pewne obawy. Bałam się, czy zostanę zaakceptowana, czy mnie polubią.

Pierwszego dnia, gdy po uroczystym rozpoczęciu roku szłam z koleżanką na miasto, by kupić jeszcze kilka brakujących książek, ona zaczęła do kogoś machać i się uśmiechać. Podążyłam za jej wzrokiem i zobaczyłam wysokiego bruneta, który podążał w naszą stronę. Zdziwiona spojrzałam na Olkę .

   - Cześć – uśmiechnęła się, przytulając mocno chłopaka. Nic nie rozumiałam. Nie mówiła mi, że z kimś się spotyka czy coś takiego. – Poznaj Amelię. Melka, to Wojtek. Mój ulubiony kuzyn.

Sprawa wyjaśniła się dość szybko. Z uśmiechem uścisnęłam rękę Wojtka, po czym we trójkę poszliśmy na zakupy.

   - Dalej grasz w tej Austrii? – spytała nagle, odkładając na półkę jakąś książkę o tematyce fantasy.

   - Nie. Przenoszę się. Do Bełchatowa – wyszczerzył się w odpowiedzi brunet.

   - Co ci się  tak nagle odwidziało? Przecież sobie chwaliłeś Posolonych –. roześmiała się.

   - Tak ten łoś, znaczy się Aleksandra, nazywa moją byłą obecną drużynę – wytłumaczył mi spokojnie brunet.

    - Ok, rozumiem – wzruszyłam ramionami. – A jak to szło? Posoljnica? Coś takiego?

    - Tak, dokładnie. Lubisz siatkówkę?

    - Wolę tenis, ale coś mi się obiło o uszy.
    - Tenis? - udawał obrażonego. - Serio? Siatkówka jest fajniejsza.
    - Wcale nie - wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.

Wojtek już miał mi się odgryźć, gdy Olka wróciła z naręczem książek, oczywiście nie tych, które były jej potrzebne, i oznajmiła, że możemy wyjść. Ruszyliśmy więc ulicą w stronę rynku, gdzie znajdowała się jeszcze jedna księgarnia, po drodze zaliczając jeszcze cztery sklepy obuwnicze, gdyż moja przyjaciółka chciała koniecznie kupić sobie jakieś buty na zbliżające się wesele jej brata.
- Olka, nie możesz wrócić i kupić tych pierwszych? Były ładne, wygodne i nie za duży obcas miały - wyjęczałam, siadając na ławce w cieniu drzew.
- Nie mogę - odpowiedziała.
- Czemu niby? - dołączył się Włodarczyk.
- Bo ja nie mam jeszcze sukienki.

Spojrzeliśmy na siebie z Wojtkiem i wybuchliśmy niekontrolowanym śmiechem.

_________________________________________
Jak się zaczęło, to trzeba skończyć. Prędzej, czy później. Jest tu ktoś jeszcze?