Prolog

                               Pierwszy listopada to czas zadumy i nostalgii. Czas, gdy odwiedza się groby swoich bliskich i zapala na nich znicze. Czas, gdy dokładnie czyta się imiona, nazwiska i daty wyryte na zimnym marmurze. Tego dnia większość ludzi popada w zadumę nad życiem. Takim kruchym, tak bardzo ulotnym. Śmierć nie jest sprawiedliwa. Śmierć nie wybiera. Zabiera młodych, starych, dzieci, niemowlęta. Pierwszy listopada to wyjątkowy dzień.

                               Było późne popołudnie. Słońce chowało się już za horyzontem, cień i mrok powoli okrywały rozjarzony blaskiem zniczy cmentarz. Pewna czteroosobowa rodzina zmierzała powolnym krokiem ku jednemu z marmurowych nagrobków. Dzieci zachwycały się pięknem rozświetlonego miejsca. Kobieta dotarła na miejsce pierwsza i przeczytała imiona, nazwisko, daty a następnie sentencję wyrytą na płycie.

                - To już cztery lata, jak nie ma ich z nami  - westchnęła z zamyśleniem, przytulając się do męża.

                - Na pewno są razem szczęśliwi. Sześćdziesiąt lat małżeństwa i tak mało kłótni… Babcia i dziadek byli naprawdę wspaniali.

                - Tak – zgodziła się. – Tata tak bardzo kochał mamę, że oddałby za nią życie. Ona za niego też. Pamiętam, że prosiła, bym przeczytała jej dzienniki, gdy będę gotowa. To chyba dziś.

                - W takim razie wracajmy. To trzy ponad stukartkowe zeszyty. A twoja mama miała bardzo drobne pismo.

                - Wszystko, co w nich opisała będzie na pewno niesamowitą historią.

                - Amelka, Wojtuś, wracamy do domu! – zarządził mężczyzna, biorąc żonę za rękę.

Witam.

Postanowiłam dziś zacząć, jakoś tak popadłam w zadumę. Jeśli chcecie być informowane, wpiszcie się do zakładki.

Do następnego!